مرحوم پرويز دهداري در سال 1312 در شيراز به دنيا آمد اما اصالتاً يک آباداني بود که موقتاً همراه خانواده در شيراز زندگي مي کرد. فوتبال را از اواخر دهه 20 آغاز کرد و آنچنان خوب کار کرد که سال 1334 به تيم ملي فوتبال دعوت شد. او سپس مورد خواست دکتر اکرامي مدير باشگاه شاهين قرار گرفت و به اين تيم رفت، با اين حال از اين جهت که شاهين در تمام ايران روابط خويشاوندي داشت، در سال 1339 و در اولين دوره مسابقات فوتبال باشگاه هاي قهرماني کشور کاپيتان شاهين آبادان شد و با حضور مرداني چون حميد جاسميان، حميد برمکي، علي پورجانکي و... اين تيم را قهرمان اولين دوره مسابقات فوتبال قهرماني باشگاه هاي کشور کرد. دهداري از ابتداي دهه چهل و بعد از جدايي ستارگان قديمي مثل برومند و عراقي از تيم فوتبال شاهين تهران، کاپيتان تيم فوتبال شاهين تهران شد. در سال 1343 از تيم ملي و در سال 1345 از باشگاه شاهين کناره گيري کرد. اختلاف ايجاد شده بين او و دکتر اکرامي را از عوامل انحلال شاهين در سال 1346 مي دانند. با اين حال وقتي شاهين منحل شد و ستارگان اين تيم در آستانه پراکنده شدن در باشگاه هاي ديگر بودند او با يک طرح استادانه، پرسپوليس را از کالبد بولينگ عبده متولد ساخت. دهداري اولين سرمربي تيم پرسپوليس بود که تا سال 48 اين مسووليت را بر عهده داشت. در سال 48 پرسپوليسي ها به باشگاه پيکان رفتند و پرويز دهداري هدايت تيم فوتبال گارد تهران را بر عهده گرفت. گاردي ها که از سال 1352 به هما تغيير نام دادند، نسلي بودند که فرهيختگي و شخصيت را از استادشان دهداري آموختند. سجاد صادقي، مهدي خبيري، محمد توانايي، نعيم صفري، مهدي غزال، جواد رمزي، مرحوم حبيب عليزاده، عليرضا خورشيدي و... در آن تيم بازي مي کردند. گارد بي ستاره تبديل به يک تيم مطرح فني و اخلاقي شد و دهداري براساس لياقت هايش در سال 1350 سرمربي تيم ملي شد.        او مکتب اخلاق خود را به تيم ملي برد و طي 2 سال، علاوه بر قهرماني در مسابقات جام ملت هاي 1972 آسيا و صعود به المپيک 1972 مونيخ، تيم ملي را به روزگار برجستگي اخلاق و اعتبار برد. اختلاف با محمد رنجبر، دستيارش در تيم ملي باعث شد از تيم ملي خداحافظي کند و براي درمان بيماري به انگلستان برود.        بعد از بازگشت، موقتاً کار فني را رها کرد و در سال 1354 سرپرست تيم فوتبال صنعت نفت آبادان شد. در سال 1356 هم به حکم کامبيز آتاباي رئيس وقت فدراسيون فوتبال، سرپرست تيم ملي اميد فوتبال کشورمان شد.        دهداري در سال 1358 بعد از انقلاب، به تهران آمد و مديريت شاهين را بر عهده گرفت. او تا سال 1360 صاحب اين مسووليت بود. در سال 1365، بعد از استعفاي فريدون عسگرزاده سرمربي تيم ملي، دهداري بعد از 15 سال بار ديگر سرمربي تيم ملي در دوراني شد که بازيکنان تيم ملي احکام اخلاقي رفتار او را برنمي تابيدند. به همين جهت 14 بازيکن تيم ملي در اين دوران از حضور در تيم ملي فوتبال استعفا کردند. در بين اين نفرات نام محمد پنجعلي، درخشان، چنگيز، ناصر محمدخاني، مهدي ابطحي و... وجود داشت.        اما دهداري با همان اعتقاد مثال زدني در کارش فعاليت را ادامه داد و با يک عده جوان گمنام تيم ملي را بار ديگر زنده کرد تا جايي که 2 سال بعد اين تيم را در عرصه مسابقات فوتبال جام ملت هاي آسيا به عنوان سوم رساند. پرويز دهداري در دي ماه سال 67 و در جريان ديدار 2 تيم ملي ايران و ژاپن مورد بي مهري تماشاگران قرار گرفت. تماشاگراني که به خاطر بازگشت ستارگان مستعفي تيم ملي به او برف و سنگ زدند و از او درخواست کردند تا تيم ملي را رها کند. دهداري اينچنين کرد و با يادگارهايي مثل زرينچه، عابدزاده، مرفاوي و... تيم ملي را ترک کرد. عود دوباره بيماري در پاييز سال 1371 او را در روز دوم آذرماه سال 71 به کام مرگ برد، يادش گرامي باد.